Rola Gazety Szkolnej – Kwartalnika W Prowadzeniu Zajęć Wychowawczo

rola gazety szkolnej – kwartalnika w prowadzeniu zajęć wychowawczo- dydaktycznych w świetlicy szkoły dla dzieci niepełnosprawnych intelektual

Rola gazety szkolnej – kwartalnika w prowadzeniu zajęć wychowawczo-
dydaktycznych w świetlicy szkoły dla dzieci niepełnosprawnych
intelektualnie, opartych na terapii pedagogicznej.
Uczestnikami świetlicy szkolnej są dzieci niepełnosprawne
intelektualnie. Praca
z nimi polega m.in. na uaktywnianiu receptorów, rozwijaniu
samokontroli w zakresie ekspresji, wzbudzaniu i podtrzymywaniu
pozytywnej motywacji do działania oraz do kontaktowania się z ludźmi,
usprawnianiu manualnemu, wykształceniu umiejętności adekwatnej
reakcji, kształtowaniu uwagi dowolnej, pobudzaniu wyobraźni.
Zajęcia zazwyczaj przybierają formę zabawy, działalności
ekspresyjno-plastycz-nej.
W terapii pedagogicznej osób niepełnosprawnych intelektualnie
nadrzędnym ce-lem jest kompensacja zaistniałych braków w pewnych
dziedzinach działalności ucz-niów, przystosowanie ich do środowiska
społecznego, zastosowanie działań oraz środków zapobiegających
różnorodnym negatywnym wpływom na jednostkę (profi-laktyka).
Pomysł redagowania szkolnego kwartalnika okazał się trafnym, a
zaangażowanie uczniów, głównie uczestników świetlicy było i jest
ogromne.
Takie zadania wychowawczo – dydaktyczne jak:
*
przygotowanie do umiejętnego korzystania z różnych środków
dydaktycznych,
*
tworzenie podstaw do pracy w zespole (pozytywny klimat
współpracy),
*
rozwijanie aktywności twórczej,
*
kształtowanie umiejętności rozpoznawania pozytywnych wartości,
a które realizuje się podczas pracy w świetlicy mają swoje
odzwierciedlenie w dzia-łalności na niwie redaktorskiej.
Nasz kwartalnik tworzą uczniowie zarówno klas szkoły podstawowej jak i
gimna-zjum – placówka nasza jest zespołem szkół.
Do świetlicy uczęszczają dzieci nie tylko z różnych klas, ale nade
wszystko z różnym stopniem niepełnosprawności intelektualnej, toteż
tworzenie gazety służy integracji uczestników zajęć świetlicowych,
m.in. przez wspólne artykuły, wyszukiwanie da-nych, dyskusje na
frapujące tematy.
Uczymy się, że nie ma złych pytań i odpowiedzi, a wszystko można
poprawić. Przede wszystkim uczymy się współpracy i tolerancji,
umiejętności słuchania i przekazywa-nia treści.
Autorzy „Świetlika” (tytuł gazety szkolnej) stanowią bardzo
zróżnicowaną grupę.
I chociaż jest to przekrój od klasy I szkoły podstawowej do klas
gimnazjalnych oraz Zespoły Edukacyjne (uczniowie umiarkowanie
upośledzeni) każde dziecko ma moż-liwość czynnego udziału w
powstawaniu kolejnego numeru.
Młodsi „redaktorzy”, szczególnie ci którym sprawia kłopoty pisanie,
wspaniale współpracują podczas dyskusji, tworzą ilustracje,
współuczestniczą w tworzeniu re-portaży, w tym felietonów – trudnej,
ale najbardziej ulubionej formy dziennikarskiej.
Starsi, bardziej doświadczeni uczniowie, podejmują się zbierania
informacji o różno-rodnej tematyce, np. wiadomości historyczne lub
opierające się o źródła naukowo-publicystyczne.
Zawarte w kwartalniku treści poprzedza analiza i poznanie specyfiki
języka polskiego, warsztatu reporterskiego: felieton, reportaż,
relacja, wywiad, itp. Uczniowie chcą być profesjonalni w swych
poczynaniach, stąd ciągłe ich dążenie do poszerzania wiedzy.
Podczas tworzenia i składania numeru posiłkujemy się literaturą
fachową – m.in. czasopismem „Komputer Świat”. Bazujemy także na
technologii komputerowej, szczególnie przy redagowaniu stron.
Komputer pomaga udoskonalać umiejętność posługiwania się słowem
pisanym – każdy uczestnik zajęć musi zapisać chociaż kilka zdań, przez
co zdobywa informacje o zastosowaniu interpunkcji, zasadach ortografii
oraz poprawnej budowy wypowiedzi.
Tworzenie rysunków przy pomocy programu Paint nie jest już obce
„redaktorom” „Świetlika”, a rozwija się wówczas aktywność twórcza oraz
możliwość ćwiczeń ko-ordynacji ruchu.
Ukoronowaniem pracy w zespole, często pełnej ostrych dyskusji, jednak
w dodat-nim klimacie współpracy, jest drukowanie nowego numeru i
pokazanie dzieła światu.
Droga od pomysłu do druku jest często bardzo żmudna (duży wpływ na nią
ma niepełnosprawność intelektualna dzieci), dlatego nasze czasopismo
jest kwartalni-kiem. Przez te kilka miesięcy, gdy następuje praca
twórcza, realizowane są wszyst-kie zadania terapii pedagogicznej
prowadzonej przez wychowawców świetlicy.
Szukanie wiadomości, informacji, zapisywanie ich, tworzenie
ilustracji, rozmieszcza-nie artykułów uaktywnia receptory, usprawnia
manualnie.
Rozwijanie tematów, wyszukiwanie ich, opracowywanie stron
szaradziarskich po-maga kształtować uwagę dowolną i pobudzać
wyobraźnię, a także ćwiczyć posłu-giwanie się logicznym myśleniem.
Zdobywanie informacji, często poprzez stosowanie wywiadu, wspólna
praca służy rozwijaniu samokontroli i umiejętnego nawiązywania
kontaktu z ludźmi.
Natomiast przygotowanie artykułów lub podejmowanie dyskusji o tematyce
związanej z ważkimi zagadnieniami o światowym znaczeniu i aspekcie
społecznym (tu można przytoczyć podejmowane zagadnienia związane z
wydarzeniami w Biesłanie, terro-ryzmem, katastrofami powodowanymi
przez tsunami w Azji, śmierć wielkiego czło-wieka – Jana Pawła II)
uczy rozpoznawania i adekwatnej reakcji na zmiany zacho-dzące wokół
nas. Kształtuje się wówczas postawa altruistyczna i umiejętność
wnio-skowania co jest złem, a co dobrem absolutnym.
Największą motywacją do podejmowanie kolejnych działań w celu
wydawania następnego numeru stanowi fakt, że pismo przeznaczone jest
dla innych uczniów oraz nauczycieli, którzy mogą korzystać z naszych
artykułów, szarad podczas pracy na lekcjach. Dlatego też pismo nasze
zawiera stałe rubryki, co stanowi ułatwienie dla czytelnika, chociaż
staramy się ulepszać szatę graficzną z numeru na numer.
Może on bowiem nie tylko łatwo znaleźć artykuły, ale przede wszystkim
wybierać naj-bardziej interesujące go zagadnienia.
Strona pierwsza zarezerwowana jest na najważniejsze sprawy lub
wydarzenia o priorytatywnym znaczeniu – np. przedstawienie szkoły i
jej funkcjonowania (pierwszy numer kwartalnika), olimpiada
matematyczna, zajęcia z edukacji regionalnej podczas wycieczki do
Lipiec Reymontowskich.
Pod nagłówkiem: „Najważniejsze wydarzenia” mieszczą się informacje o
uroczy-stościach oraz zdarzeniach z ubiegłych miesięcy, jakie miały
miejsce w szkole.
Zespół redakcyjny ma za zadanie zebrać wszelkie informacje o tym co
się działo.
„Co nam przyniosły te miesiące” stanowi tytuł, pod którym ukazują się
notatki – informacje o charakterze naukowym (głównie oparte na
wiadomościach czerpanych z encyklopedii, opracowań naukowych, itp.)
oraz felietony.
Najciekawszymi zajęciami zdają się być dyskusje na różne tematy.
Wspólnie uczy-my się kultury rozmowy. Uczniowie wiedzą już, że każdy
ma prawo do swojego zda-nia, nie może tylko obrażać innych. Nie ma
niemądrych wypowiedzi, mogą być tylko nie na temat. Ta „burza mózgów”
ma swoje odzwierciedlenie w rubryce „Nasze dyskusje”.
Zagadki i rebusy zamieszczane są w dziale „Ćwiczenia umysłu”.
Strona pt.„Co słychać?” zawiera recenzje książek, czasopism oraz
rubrykę „Uczniowie dla uczniów”, w której są informacje na temat
nadchodzących uroczystości, ważnych dat lub przestrogi na okres
wypoczynku. Jest tutaj również kącik ciekawostek pt. „Czy wiesz, że?”.
Kwartalnik zamykają „Ważne sprawy” – artykuły pisane przez nauczycieli
dla nau-czycieli i rodziców.
„Świetlik” ma dopiero półtora roku, ale zapał uczestników świetlicy
podczas tworzenia czasopisma wróży dużą ilość przyszłych wydań.
mgr Agnieszka Chrzanowska
wychowawczyni w świetlicy szkolnej
przy Zespole Szkół Nr 5 w Pabianicach
Oto fragmenty naszej gazety, pracy uczniów niepełnosprawnych
intelektualnie.
„ŚWIETLIK”
GAZETKA WYDAWANA PRZEZ ŚWIETLICĘ SZKOLNĄ
PRZY ZESPOLE SZKÓŁ NR 5 W PABIANICACH, NR 2/2005 (7)

PAMIĘĆ O WIELKIM CZŁOWIEKU
--------------------------
Jeszcze niedawno był z nami, nauczał i pocieszał.
Przypominamy biografię Jana Pawła II, ten czas, który wpłynął na
późniejsze życie w Watykanie.
Karol Wojtyła (Papież Jan Paweł II) urodził się 18.05.1920r. w
Wadowicach. Mieszkał przy ul. Kościelnej 7. Rodzina Wojtyłów żyła
bardzo skromnie. Utrzymywała się z pensji ojca, który był urzędnikiem.
Mama zajmowała się Karolem i jego starszym o14 lat bratem, Edmundem.
Mając 6 lat Karol Wojtyła rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej.
Beztroskość dzieciń-stwa została przysłonięta śmiercią ukochanej matki
(miał wówczas 9 lat), a później śmiercią brata (12 lat).
Ojciec, chcąc mu wynagrodzić tak bolesny czas, organizował wspólne
wycieczki i wę-drówki po górach. Rozpoczęła się przygoda i ogromna
pasja młodego Wojtyły.
W 1930 r. rozpoczął naukę w Męskim Podstawowym Gimnazjum Śląskim.
Stworzone przez nauczycieli j. polskiego Kółko Teatralne miało w swoim
repertuarze dzieła najlep-szych dramaturgów. Pośród aktorów wyróżniał
się Lolek (tak mówiono zdrobniale do Karola Wojtyły).
W maju 1938r. Wojtyła otrzymał celujące świadectwo maturalne i podjął
studia polo-nistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim.
1939r. – wybuch II wojny światowej uniemożliwił dalsze studia. Sześć
lat wojennych przemijało w ciągłym niepokoju, ubóstwie i głodzie.
W lutym 1941r. umarł ojciec Karola, wówczas narodziła się myśl o
kapłaństwie.
W okresie okupacji hitlerowskiej Karol Wojtyła pracował w zakładach
chemicznych
i kamieniołomach.
Jak większość Polaków, angażował się w działalność podziemną, m.in.
ochraniał Żydów poprzez wyszukiwanie dla nich schronienia i aryjskich
papierów.
Żądny wiedzy, uczestniczył w wykładach i spotkaniach
literacko-artystycznych inteli-genckiego podziemia. Rozpoczął studia
konspiracyjne na Wydziale Teologii Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W tych trudnych, niepewnych czasach terroru prawdziwym opiekunem
przyszłego papie-ża stał się kardynał Sapiecha1, który podczas wojny
użyczał schronienia w swoim pałacu biskupim, a później kierował jego
drogą życiową.
W 1946r. Książę Metropolita wyświęcił Wojtyłę na księdza, Następnie
wysłał na studia na Papieski Uniwersytet w Rzymie, gdzie obcując ze
studentami z różnych państw mógł doskonalić znajomość języków obcych.
Po powrocie ze studiów, objął posadę wikarego w małej parafii –
Negowić, później w Krakowie. Wojtyła łączył swą działalność
duszpasterską z działalnością wychowawczą, twórczą i filozoficzną.
Prowadził wykłady, organizował teatr i wycieczki dla młodzieży i
studentów.
CO NAM PRZYNIOSŁY TE MIESIĄCE?
DNI KSIĄŻKI W MAJU
Książka – pewna liczba złożonych i oprawionych arkuszy papieru,
zadrukowanych tekstem literackim, naukowym lub użytkowym.1
W czasach komputera i telewizji umiejętność korzystania z książek jest
rzeczą niezwykłą. Książka to nie tylko arkusze papieru z tekstem, to
również świat przygód, informacji z każdej dziedziny nauki, to nade
wszystko przyjaciel, który nie plotkuje, nie obraża się i nie psuje, a
zniszczoną książkę łatwiej naprawi się, niż komputer lub telewizor.
Od wielu wieków chciano przekazywać wiadomości, opowieści, itp.
Wynalezienie druku spowodowało udostępnienie książek ludziom z różnych
państw i kontynentów.
Maria Konopnicka z Wasiłowskich, pseudonim Jan Sawa i. in. (ur. 23
maja 1842 w Suwałkach - zm. 8 paź-dziernika 1910 we Lwowie) polska
poetka i nowelistka.
We wrześniu 1849 roku rodzina sprowadziła się do Kalisza, gdzie
przyszła poetka spędziła dzieciństwo i mło-dość.
Matka wcześnie osierociła ją i pięcioro jej rodzeństwa. Ojciec, Józef
Wasiłowski wychowywał dzieci w duchu religijności i polskości;
czytywał im Biblię, religijne przypowieści, polską poezję:
Karpińskiego, Brodzińskiego
i romantyków.
W 1855-56 - uczyła się na pensji sakramentek w Warszawie, tam poznała
Elizę Orzeszkową. Jednak przez całe życie dokształcała się we własnym
zakresie.
W 1862 - wyszła za ziemianina J. Konopnickiego. Urodziła mu sześcioro
dzieci. Mieszkała w majątku Bronów pod Łęczycą.
W 1877 - rozstała się z mężem i przeniosła się z dziećmi do Warszawy,
gdzie mieszkała do 1890. Tam zara-biała piórem i udzielała
korepetycji. Stopniowo stawała się osobą znaną i popularną, udzielała
wywiadów.
Od roku 1890 wiele przebywała za granicą (konieczność leczenia jednej
z córek). W 1902 roku z okazji 25-le-cia pracy twórczej otrzymała w
narodowym darze dworek w Żarnowcu na Podkarpaciu, niedaleko Krosna
(obecnie muzeum biograficzne poetki). Zmarła w sanatorium we Lwowie i
tam została pochowana.
Zadebiutowała w piśmie "Kaliszanin" w roku 1875.
[Miastu, uznanemu za rodzinne poświęciła trzy utwory poetyckie: dwa
zatytułowane "Kaliszowi" (1888 i 1907)
i "Memu miastu" (1897).]
W następnych latach jej utwory pojawiały się w licznych pismach
warszawskich i innych miastach.
Pierwszy tomik Poezji wydała w roku 1881, następne ukazywały się w
latach: 1883, 1887, 1896.
W latach 1884-1887 redagowała pismo dla kobiet "Świt".
Zbiory nowel: Cztery nowele (1888), Moi znajomi (1890).
Dla dzieci: Śpiewnik dla dzieci, O Janku Wędrowniczku, O krasnoludkach
i sierotce Marysi, Na jagody.
Wiersze (wybór): Rota (1908), Stefek Burczymucha, Wolny najmita, W
poranek, Tęsknota, Noc.
ILUSTRACJE DO RÓŻNYCH OPOWIADAŃ

wyk. Marcin Gobucki wyk. Martyna Bełdzińska
NASZE DYSKUSJE
Uczestnicy zajęć świetlicowych podejmują dyskusje
KSIĄŻKA – JEJ ZNACZENIE W ŻYCIU
*
Książka jest bardzo potrzeb-na, gdy musimy coś znaleźć, tak jak
encyklopedia.
*
Nie każdy ma komputer w do-mu i Internet, żeby móc ko-rzystać z
innych źródeł wie-dzy.
*
Ale książki są też przygo-dowe. Takie lubię najbardziej, bo coś
się w nich dzieje.
*
Są także naukowe i beletry-styka. Kogo nie stać na książ-ki, może
je wypożyczyć z bi-blioteki.
*
Żeby wypożyczać, trzeba lu-bić czytać książki. Filmy są lepsze, bo
się w nich coś dzieje.
*
W książkach też, tylko trzeba się skupić i mieć dobrą wy-obraźnię.
*
Ja myślę, że najtrudniej jest napisać książkę. Autor po-trzebuje
dużo czasu zanim znajdzie temat.
*
Nieprawda, też wymyśla. Mówi się wtedy, że ma „lekkie pióro”,
czyli szybko i ładnie pi-sze. Wszystkim się podoba.
*
Tak, wtedy dostaje nagrody
i dużo zarabia.
*
Dlatego książki są bardzo po-trzebne. Gdy się ich dużo czyta, to
posiada się wiedzę i można napisać coś swojego i mieć dużo
pieniędzy.
*
Należy używać w książkach poprawnej polszczyzny, a nie wulgarnych
słów, jak w fil-mach.
WULGARYZMY
Wulgaryzm – wyraz lub wyrażenie ordynarne, prostackie, nieprzyzwoite,
grubiańskie.1
*
Nie tylko w filmach bluźnią, na co dzień też.
*
Najbardziej dzieci, bo oglą-dają filmy dla dorosłych.
*
Kto używa wulgarnego słow-nictwa jest grubiański – tak mówi
definicja. To prostackie słownictwo.
*
Przecież takie słowa wska-zują na brak kultury i obrażają innych,
z którymi taka osoba rozmawia.
*
Żebyśmy nie musieli słuchać obelżywych wyzwisk, trzeba
skonstruować aparacik prze-ciw wulgaryzmom, który wy-gaszałby lub
kasował niepo-trzebne słowa.
1. Słownik Języka Polskiego, red. M. Szymczak, PWN Warszawa 1981
CO SŁYCHAĆ ?
UCZNIOWIE DLA UCZNIÓW
INFORMUJEMY:
*
OSTATNI DZIEŃ SZKOŁY TO: 24.06.2005 R.
*
WAKACJE TRWAĆ BĘDĄ PRZEZ CAŁY LIPIEC I SIER-PIEŃ
*
NIE ZAPOMNIJCIE ODPO-CZĄĆ I OPALIĆ SIĘ ORAZ WYSŁAĆ POZDROWIEŃ
*
PAMIĘTAJCIE O ZASA-DACH BEZPIECZEŃSTWA PODCZAS WAKACJI:
1.
KĄPIEL TYLKO W DOZWO-LONYM MIEJSCU,
2.
STOSOWANIE KREMÓW
Z FILTREM,
3.
GÓRSKIE WYCIECZKI TYL-KO PO WYZNACZONYCH SZLAKACH I ZGODNIE ZE
SWOIMI MOŻLIWOŚCIAMI
*
ROK SZKOLNY ZACZNIE SIĘ 1.09.2005
CZY WIESZ, ŻE...
...pontyfikat Jana Pawła II był czwartym co do długości w dziejach
Kościoła ?
...papież Jan Paweł II biegle władał 7 językami obcymi? (włoski,
hiszpański, angielski, łaciński, francuski, niemiecki i rosyjski...)
...Jan Paweł II był pierwszym papieżem czytają-cym bez okularów.
Pierwszym papieżem noszą-cym zegarek na rękę. Pierwszym papieżem
jeż-dżącym na nartach, uprawiającym wspinaczkę górską, pływającym
kajakiem, pierwszym w dziejach Słowianinem wybranym na głowę Kościoła
i największym podróżnikiem wszech-czasów spośród wszystkich papieży.
...dzienny przegląd wiadomości z całego świata przygotowywał dla
papieża zespół księży pracu-jących w watykańskim Sekretariacie Stanu.
Każdego ranka czytali oni około 30 dzienników z Włoch i innych krajów,
wybierając artykuły i pi-sząc z nich krótkie streszczenia. Tak
przygotowa-ny raport składał się z około 20 stron i przedsta-wiany był
papieżowi każdego ranka o godzinie dziesiątej rano.
...w każdą podróż zagraniczną Jan Paweł II, za-bierał z sobą pojemniki
ze swoją własną krwią, ponieważ miał bardzo rzadką grupę krwi, a w
sy-tuacji krytycznej urzędnicy Watykanu nie chcieli polegać na
zagranicznych bankach krwi.
...papież Jan Paweł II miał do swojej dyspozycji basen zbudowany z
betonu i szkła z sauną, sola-rium i salą gimnastyczną.
Drogi czytelniku !
W tej rubryce będziemy umieszczać recenzje.
Recenzja –- krytyczna i objaśniająca ocena przedstawienia, dzieła
naukowego, artystycznego (książki, wystawy, sztuki teatralnej,
koncertu) opublikowana lub wygłoszona.1
Zachęcamy do poznania twórczości Marii Konopnickiej.
Zbiory wierszy dla dzieci można znaleźć w każdej bibliotece.
Utwory te są dla współczesnego człowieka dość trudne, a to ze względu
na słowa, których już
nie używa się.
Jednak właśnie te archaizmy określają ducha XIX
i początku XX wieku oraz opisują życie codzienne, troski, obowiązki
oraz zabawy dzieci minionej epoki